کشف راز دیوید بووی: سفری به طول عمر یک شکل‌پذیر موسیقیدان
دیوید بووی، شخصیتی موسیقیایی افسانه‌ای، نیازی به معرفی ندارد. او یک پازل ناشناخته بود، استاد تغییر شکل و پیشروی ژانرهای بی‌شمار در طول حرفه‌ی بازاریابی‌اش. او در تاریخ 8 ژانویه 1947 در بریکستون، جنوب لندن به نام دیوید رابرت جونز به دنیا آمد و از آغاز تا همینجا، سفری را آغاز کرد که از مبدأ ساده‌ای تا بالایی‌های آسمان موسیقی و سرگرمی را طی کرد.
زندگی زودهنگام و آغاز
با بزرگ شدن در انگلستان پس از جنگ، جوان دیوید علاقه‌ای زودهنگام به موسیقی و اجراها نشان داد. او تحت تأثیر جنبش اسکیفل و هنرمندانی مانند لیتل ریچارد و الویس پریسلی بود. برادر نیمه‌برادرش، تری برنز، او را با جهان جاز آشنا کرد و علاقه او به این سبک موسیقی را برانگیخت.
در دوران نوجوانی، او اولین گروه موسیقی خود، “کنرادز” (The Konrads) را تشکیل داد و با اینکه این گروه به مدت کوتاهی فعالیت کرد، اما اساس آرزوهای موسیقیایی‌اش را گذاشت. در اوایل دهه‌ی 1960، او با نام‌های مختلفی اقدام به آزمایش کرد و سرانجام با نام “دیوید بووی” تصمیم به ادامه‌ی فعالیت‌های خود گرفت تا از دیگران مثل جیم بووی، جلوه‌گر آمریکایی و چاقوی به نام او، تقدیر کند.
پدیده‌ی زیگی استارداست
در اوایل دهه‌ی 1970، شغل موسیقی دیوید به اوج خود رسید و با خلق شخصیت دوگانه‌ی خود، زیگی استارداست، به شهرت جهانی دست یافت. با ظاهر نامعلوم و حضور برافراشته‌ی خود بر صحنه، زیگی استارداست به عنوان نمادی از جنبش گلم راه‌زن جهانی شد. آلبوم نابغه‌انگیزش “صعود و سقوط زیگی استارداست و عنکبوت‌های مریخی” (The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars) او را به شهرتی گسترده دست داد.
دیدگاه هنری دیوید به موسیقی محدود نمی‌شد؛ او استاد روایتگری از طریق موسیقی و اجراهای خود بود. صعود و سپس “بازنشستگی” زیگی استارداست در سال 1973 نقطه‌ی عطفی در حرفه‌ی دیوید بود، اما این تنها آغاز تغییرات او بود.
تغییرات
صحیح به شهرت او اعتبار نمی‌دهد که تنها به یک هویت محدود شود. او همواره به مرزهای موسیقی و هنر نزدیک بود و با هر آلبوم به آوازه‌ها و مضامین جدیدی پرداخت. از آلبوم احساسی “جوان‌های آمریکایی” (Young Americans) تا آلبوم تجربی “ایستگاه به ایستگاه” (Station to Station)، توانایی کامئونی دیوید در سازگاری با ژانرهای جدید بی‌نظیر بود.
فعالیت‌های هنری او به بازیگری نیز همچنان موفق بود. دیوید بووی با اجراهایش در فیلم‌هایی مانند “مردی که از آسمان افتاد” (The Man Who Fell to Earth) و “مارپیچ” (Labyrinth) تماشاچیان را شگفت‌زده کرد و جایگاهی چندگانه‌ای را در عرصه‌ی هنر پیش روی او قرار داد.
مبارزات و پیروزی‌های شخصی
پشت پرده‌ی درخشش، دیوید بووی با مشکلات شخصی مواجه بود. مبارزه‌ی او با اعتیاد به مواد مخدر در دهه‌ی 1970 تقریباً او را فرامی‌گرفت، اما او به سختی از این مشکلات عبور کرد و به زندگی سالم تنگ آمد و به خانواده‌اش متمرکز شد.
در سال 1992، دیوید با مدل معروف، ایمان ازدواج کرد و داستان عشق آن‌ها الهام‌بخش بسیاری شد. دخترشان، الکساندریا زهرا جونز، در سال 2000 به دنیا آمد و شادی و استواری زیادی به زندگی او بخشید. خانواده‌اش به عنوان پشتوانه‌ای برای او عمل کردند و به او قدرتی دادند تا با چالش‌های زندگی مقابله کند.
پایان نمایش
سال‌های اخیر دیوید بووی با انزوا همراه بود، زیرا او به طور خصوصی با سرطان کبد مبارزه می‌کرد. در تاریخ 10 ژانویه 2016، دو روز پس از 69 سالگی و انتشار آلبوم “ستاره‌ی سیاه” (Blackstar)، جهان به خداحافظی از یک نماد پرداخت. جدا از اینکه دنیا از او گریه کرد، اما این خداحافظی جشنی برای زندگی بی‌نظیری بود که بر موسیقی و فرهنگ نشانه‌هایی بی‌اندازه گذاشت.
آخرین هدیه‌اش، آلبوم “ستاره‌ی سیاه”، خداحافظی دلنشینی بود که هنری برجسته‌ای داشت و متن‌های مرموزی داشت که به مرگ و معنویت اشاره می‌کرد. این هدیه مناسبی به پایان حرفه‌ای بود که بر کاوش و خودبیانی‌گری در هرچه بیانیه‌ی او ایجاد کرد.
ثروت و تأثیر
ارث دیوید بووی از طریق موسیقی و هنرمندانی که الهام‌بخش او شد، ادامه دارد. او برای هنرمندان آینده، ایجاد تغییر در موسیقی و بی‌نظیر بودن خود را تشویق کرد. تأثیر او بر مد، هنر و بیان جنسی همچنان ادامه دارد و او را نمادی از آزادی و پذیرش می‌سازد.
در سال 2017، نمایشگاه “دیوید بووی است” (David Bowie Is) که زندگی و کار او را به نمایش می‌گذاشت، تور جهانی خود را آغاز کرد و این برنامه تماشاچیان را به تعجب واداشت و اصالت او را تأکید کرد.
نتیجه‌گیری
دیوید بووی تنها یک موسیقیدان نبود؛ او هنرمندی، بینشگری و نمادی از فرهنگ بود. توانایی او در به تغییر شکل رفتن و ایجاد موسیقی‌ای که نمی‌توانست محدود به دسته‌بندی کند، او را یک افسانه واقعی می‌ساخت. در حالی که به یاد او هستیم، از مردی گرامی خداحافظی می‌کنیم که ما را به وجود متفاوت بودن، پذیرش تغییر و زندگی به روایت خود دعوت کرد.
روح بی‌همتای او همچنان زنده است و نسل‌های آینده از هنرمندان را تحت تأثیر قرار می‌دهد تا از زنجیره‌ی اجتناب از قوانین مرسوم برکنار شده و دستاوردهایشان را به خدمت خلقت خلاقیت قرار دهند. ستاره‌ی دیوید بووی همیشه در میان صاحب‌نظران تاریخ موسیقی به‌طور پرنشانی خواهد درخشید.
